Ek is so moeg vir al die maniere waarop jy onbewustelik deel geraak het van my. Ek is so moeg vir jou musiek wat my speellys domineer. Ek is so moeg vir jou gunsteling boeke wat my bedkassie vol lê, boeke wat ek inelkgeval nooit gaan klaar lees nie. Ek is moeg vir die feit dat jy my gedagtes oorheers, en dat ek niks kan doen sonder om te wonder waar in die lewe jy is nie. Ek is moeg daarvoor om soos ‘n vreemdeling verby jou te stap en te maak asof jy nie bestaan nie, want jy bly steeds die rede vir my bestaan. Ek kan nie meer jou oë verdra wat heeltyd stip na my staar nie. Jou stiltes maak my mal want daar is so baie wat ek wil sê, maar in die oomblikke wat ons oë vlugtig ontmoet weet ek dis nie nodig nie. Ek is moeg daarvoor om voor te gee dat ek jou nie mis nie, ek mag dalk sterk wees maar selfs die sterkste mense bereik soms breekpunt. Hierdie masker wat ek dra begin kraak, en kort voor die lank gaan die waarheid onthul word. Eks net moeg, okay? So kom ons hou op met voorgee.